Galego
En vacún de leite, as semanas anteriores e posteriores ao parto teñen unha importancia crucial na saúde e no rendemento da lactación a longo prazo. Durante a transición, as vacas leiteiras experimentan cambios no seu aloxamento e na súa dieta. As necesidades enerxéticas e nutricionais tamén evolucionan, polo que aumentan os requirimentos de nutrientes clave para a produción de leite.
Segundo estudos internos realizados pola empresa experta en nutrición, De Heus, entre o 30% e o 50% das vacas desenvolven, de forma clínica ou subclínica, unha enfermidade metabólica ou infecciosa en torno ao período do parto, e a maioría faino ao principio da lactación.
Por iso, as decisións durante a transición poden axudar a minimizar o risco de trastornos sanitarios e contribuír a unha saúde óptima das vacas, así como asegurar unha lactación eficiente. Ao tomar medidas activas para previr as enfermidades, os gandeiros poden garantir un rendemento e un benestar superiores nas súas vacas, reducindo á súa vez a súa carga de traballo.
En De Heus afirman que “a hipocalcemia subclínica (HSC) é a enfermidade máis importante para controlar durante a transición”. Trátase da máis común nas granxas leiteiras durante este período, e desenvólvese no 40%- 80% das vacas maiores durante as 48 horas posteriores ao parto.
Esta enfermidade non manifesta signos clínicos claros, ademais das consecuencias que carrexa e a relación directa que ten con outros trastornos metabólicos. Debido ao baixo nivel de calcio en sangue redúcense as contraccións musculares aumentando o risco de padecer retencións de placenta e metrite. “Estes baixos niveis de calcio tamén están relacionados coa incidencia de mastite, problemas inmunitarios e diminución da inxesta de materia seca pre e posparto”, explican desde De Heus.
Beneficios dunha correcta xestión
Unha correcta xestión do período de transición pode minimizar o impacto das repercusións sanitarias e financeiras de enfermidades como a HSC. Para iso é fundamental a aplicación de boas prácticas de xestión da explotación e asegurarse de que as vacas manteñen unha inxesta constante durante o período seco para mellorar o consumo de materia seca (IMS) e a saúde metabólica despois do parto.
A inxesta de materia seca durante o período seco é unha das claves da estratexia nutricional desta franxa. Debe apostarse por cantidades por encima dos 13-14 quilos, con baixa densidade enerxética e picadas, que favorezan a propia alimentación.
Existen complementos alimenticios que supostamente conducen a un menor número de enfermidades relacionadas coa transición. Os exemplos máis comúns son a adición de cloro protexido contra o rumen; ácidos graxos; birlos de todo tipo; vitamina D; ou aglutinantes de calcio no período seco. Mesmo hai estratexias que optan por limitar o calcio neste período con produtos baixos en devandito mineral.
Deste xeito, desde De Heus apostan por outro enfoque “baseado na estratexia da diferenza catiónica-aniónica (DCAD) para previr a hipocalcemia”. Consiste en engadir sales aniónicas á dieta das vacas durante as dúas ou tres últimas semanas antes do parto, conseguindo racións cun balance DCAD negativo.
Esta estratexia dá lugar a unha acidose metabólica que, á súa vez, permite unha hemostases do calcio máis eficaz e un mellor nivel sangue en torno ao parto con resultados palpables e retornos directos para o gandeiro, diminuíndo a incidencia de HSC, retencións e cetose, sempre que aseguremos a inxesta de materia seca preparto; este é, sen dúbida, o punto crítico e clave desta estratexia.
Aumento na cantidade de materia seca
O éxito da transición depende dunha elevada inxesta de materia seca (MS) durante o período seco. De Heus puido corroboralo nunha proba recente, na cal se superaron os 15 kg de MS por vaca e día, durante o período seco en todos os grupos, independentemente da estratexia de DCAD.
A importancia de conseguir un equilibrio adecuado de minerais para unha estratexia eficaz de DCAD (potasio, sodio, xofre e cloro) está amplamente recoñecida. Os minerais máis importantes, e que hai que ter en conta nesta estratexia son o potasio, o fósforo e o sodio. É necesario limitar a súa presenza na dieta durante o período seco, xa que son os responsables da positividade no balance DCAD. Polo tanto, nesta fase hai que evitar forraxes ricas en potasio, calcio e sodio, como silos de raygrass, forraxes de leguminosas e adiccións de bicarbonatos ou pedras.
As forraxes máis indicadas serían o silo de millo, pastone, cebadilla e palla e un concentrado que os equilibre para conseguir racións negativas en DCAD (-50, -150 mEq), niveis de proteína ao redor do 12%-13%, almidón ao redor do 10%-15% e manter, con todo iso, a materia seca na alimentación. O fósforo tamén debe terse en conta, xa que participa no metabolismo do calcio e o seu exceso reduce a formación de vitamina D e a absorción do calcio a nivel intestinal.
Desde DeHeus amosan que “as vacas con SCHC son máis propensas a desenvolver outros trastornos de saúde relacionados”. Así mesmo, afirman que “o uso dunha estratexia de DCAD pode ser eficaz para mellorar os niveis de calcio e así diminuír a incidencia de trastornos metabólicos na transición e a mellora da conta de resultados da explotación, tanto en leite como na redución dos custos de tratamentos e do traballo rutineiro de manexo”.
De Heus está desenvolvendo un novo plan nutricional e estratexias adaptables a calquera tipo de granxa independentemente do seu tamaño, localización ou problemas existentes, en busca da eficiencia no período de secado. Desde esta empresa explican que “un plan enfocado na transición é a chave para asegurar lactacións rendibles e eficientes”.
