Diante do barullo de datos de produción, de porcentaxes de aforro estimados, de importe de subvención, de prazos de amortización, etc; datos moitas veces distorsionados ou cando menos non sempre precisos, vaiamos ás certezas xerais.
Non pode existir nada máis barato, máis sostible, e máis eficiente que producir a nosa propia electricidade no tellado da propia nave onde temos o consumo. En termos comparativos con outros custos que temos na explotación sería como poder producir o noso millo e/ou forraxe na propia parcela onde temos a nave.
Resulta obvio que as explotacións ganderías demandan e van demandar cada día máis electricidade. Todas as melloras que poidamos introducir van levar consigo un aumento da demanda de enerxía. En fotovoltaica o aforro é inherente ó consumo, polo tanto, se imos ter consumo imos ter capacidade de aforro.
Imos co prezo. Sen dúbida variable, estao sendo e seguramente o será máis nun futuro. Acostumarémonos a subas e baixas, a renovar tarifas, a axustar potencias, a adaptar hábitos…mais nada novo para un gandeiro que o fai con moitos outros aspectos do seu traballo diario bastante máis complexos.
Pero sexa cal sexa o prezo, polo volume de consumo o custo vai a ser o suficientemente importante como para, a través do aforro que supón a propia instalación fotovoltaica poder amortizarse nun prazo razoable. Máis que razoable diríamos, se a comparamos con outros investimentos aos que temos que facer fronte nunha explotación.
E por último; podemos facelo. Noutros custos non temos marxe de manobra, non dependen de nós porque veñen dados e non temos máis capacidade de decisión que o prazo de pago no mellor dos casos.
E chegados a este punto a pregunta que nos queda sería: cando facelo? É neste apartado, baixo o meu punto de vista, onde resulta determinante poder solicitar as axudas. Vale que o investimento é amortizable sen axuda, pero neste momento seguramente con data de caducidade próxima (de aí o de urxente), vou poder percibir unha axuda que me reducirá os prazos de amortización á metade. Creo que non debemos desaproveitalo.
Pablo García