O potasio é o mineral máis abundante no leite da vaca, de modo que é limitante na produción de leite. É o terceiro mineral máis abundante no corpo da vaca despois do calcio e o fósforo, atopándose sobre todo no músculo esquelético.
O rol do potasio é moi importnate pola bomba de sodio-potasio, que é a encargada da absorción de nutrientes e refugallos metabólicos da célula; a forma e turguidez das células depende da concentración de potasio en combinación cos líquidos do citoplasma.
A nivel celular un 98 % do potasio atópase dentro da célula e un 2 % fose desta. En contraste o sodio é o principal electrolito en plasma e fluído extracelular. Así o potasio participa cun 75 % das funcións catiónicas dentro da célula. O potasio, o sodio e o cloro son o tres maiores electrolitos do corpo mantendo o balance catión-anión (DCAD).
En canto ás necesidades de potasio dunha vaca en lactación, hai que ter en conta que é un mineral con pouca capacidade de retención no corpo, de modo que as perdas por vía urinaria, feces ou sudoración son importantes e poden aumentar en situación de estrés calórico da vaca.
Un estudo de N.Silanilove en condicións de temperatura moderada (14 ºC) , é dicir sen estrés calórico, valorouse o consumo de Na, K e Cl (entradas alimentarias e por auga) e a capacidade de retención considerando as perdas pola produción de leite, polos ouriños e polas feces, dando como resultado que a retención aparente do potasio é moito peor que a do sodio ou a do cloro.
Outra consideración importante son os niveis de potasio en materias primas, e sobre todo hai que considerar a gran variabilidade dos niveis de potasio nas forraxes, de modo que sempre se debe analizar o % K na mestura unifeed.
As necesidades de potasio na vaca en alta produción son do 1,2 ao 1,5% de potasio sobre materia seca ración, aumentando estes niveis ao 1,8% no verán con estrés calórico polo aumento das perdas de potasio.
Outra consideración importante é a fonte de potasio, xa que non é o mesmo a achega en forma de cloruro de potasio que en forma de carbonato de potasio. Só o carbonato de potasio ten efectos positivos na biohidroxenación ruminal das graxas e é efectivo en corrixir as perdas metabólicas, ademais de achegar máis potasio e en forma máis biodisponible que o cloruro.
Ademais de cubrir as necesidades de potasio da vaca, outro dos efectos positivos co uso do carbonato de potasio é o seu efecto positivo na porcentaxe de graxa en leite. A explicación a este efecto é o estímulo de bacterias ruminais que favorecen a biohidroxenación das graxas no rume e evitan que se formen conxugados do tipo CLA que inhiben a formación de graxa no leite.