Xestión do pasto en Nova Zelanda, o país cos costes de produción do leite máis baixos

A xestión do pastoreo en Nova Zelandia é cada vez máis imprescindíbel co aumento dos novos obxectivos ambientais e a necesidade de manter a nosa vantaxe competitiva debido á volatilidade dos prezos.

As nosa gandeiría ten como obxectivo estratéxico aumentar os beneficios da produtividade en $ 65 por hectárea ao ano. Para iso é fundamental unha mellora da xestión do pastoreo, ao aumentar a cantidade de pastos de alta calidade cultivados en cada hectárea de terra e convertelo de xeito eficiente en sólidos lácteos. A xestión correcta do pastoreo é unha habilidade con resultados dependentes da planta, do animal que pace e do empresario. Este artigo aborda todos este compoñentes: os principios do crecemento do pasto, o valor e as limitacións do ryegrass como alimento para a vaca leiteira e as decisións operativas tomadas polo empresario.

Finalmente reunimos todo isto para definir obxectivos e procesos de xestión do pastoreo que mellorarán a rendibilidade na granxa.

Maximizar a disponibilidade de follas usando principios de crecemento

A enerxía da luz solar: o alimento vexetal principal e o punto de partida para comprender o crecemento das plantas e o rendemento dos pastos é a captación de luz. Neste sentido, podemos ver a luz como o alimento básico das plantas.

“A enerxía da luz solar: é o alimento vexetal principal e o punto de partida para comprender o crecemento das plantas e o rendemento dos pastos”.

O regreso do pasto tralo pastoreo elimina as follas e priva ás plantas da súa fonte de alimento principal: a luz. Xeneralmente, a primeira folla despois do pasto é relativamente pequena porque a planta ten pouca enerxía para o seu cultivo e restrinxe o seu tamaño. Non obstante, unha vez sae, a primeira folla engade máis enerxía á planta, polo que hai máis enerxía para a seguinte folla -que xa será un pouco máis grande- continuando este patrón ata que a planta recupere o seu estado enerxético.

As follas teñen unha vida útil limitada. Así, o Ryegrass a miúdo denomínase planta de “tres follas” porque, normalmente ese é o máximo de follas vivas que soporta. Por tanto, unha vez que se produciu a terceira nova folla -a primeira produciuse tralo pasto- comezará a “morrer”.

En última instancia, o pasto alcanzará o seu rendemento máximo mentres as plantas produzan novas follas, ao tempo que a cantidade producida queda cancelada pola taxa de morte. Neste momento de máximo rendemento, a taxa de perda por morte de folla vella é igual á produción de folla nova; por tanto, o material morto seguir acumulándose na base, pero non se acumula material folial adicional para o pastoreo.

Por tanto, facer unha boa limpeza do pasto mediante dente vése como unha obriga para facer unha óptima entrada de luz na primeira folla.

Momento óptimo de pasto

A taxa de crecemento instantáneo é a taxa diaria de crecemento neto de pastos que contribúe á acumulación neta de pasto. Isto sabémolo facendo medicións en toda a plataforma de pasto unha vez ou dúas veces por semana, xa que saber o que medra o pasto diariamente é a base do sistema.

O crecemento instantáneo aumenta inicialmente, a medida que se forman novas follas e non se produce ningunha morte, e logo diminúe a medida que as follas comezan a morrer e anulan a taxa de produción de novas follas.

A taxa de crecemento media é a cantidade de pasto cultivado desde o último pastoreo (rendemento actual, menos residual no último pasto) dividido entre o número de días. Cando se alcanza a taxa de crecemento medio máximo é porque hai un equilibrio óptimo entre a cantidade de folla nova producida e a cantidade de folla que morre.

Máis alá deste punto, a eficiencia de novos aumentos na cuberta de pasto está diminuíndo, polo que é o punto óptimo para pastar. Entón, como poden os gandeiros identificalo? Por exemplo, a través do estadio das follas: xeralmente, a taxa media máxima de crecemento prodúcese aproximadamente no estadio de tres follas despois do pasto , polo que o control do estadio das follas é un xeito práctico de rastrexar o que está a suceder.

Impacto residual do pastoreo

A análise anterior da dinámica de pastos e a identificación do punto de pasto óptimo baséanse no regreso do pasto tras os residuos de pastoreo (o que deixan as vacas tras cada pasto) de 3’5-4’5 cm de altura comprimida.

O residuo a partir do que se recuperan os pastos impacta na súa dinámica, as taxas de crecemento posteriores e o momento óptimo do pastoreo. Está demostrado o impacto de diferentes residuos post-pastoreo (baixos, medios e altos) sobre a taxa de crecemento medio durante o seguinte ciclo de rexeneración. Isto resalta que:

• O tempo que leva alcanzar a taxa de crecemento medio máximo é moi curto cun residuo alto e moi longo cun residuo baixo.

• A taxa de crecemento real alcanzada na taxa de crecemento media máxima é inferior para o residual alto e o residual baixo en comparación co residual medio De aí, a cantidade de pasto que queda despois de cada pastoreo impacta sobre o momento óptimo para pastar de novo e a taxa de crecemento media máxima.

“O óptimo é que as vacas saian do pasto cunha altura de 3,5 a 4,5 centímetros para que o rebrote sexa máis rápido”

Polo tanto, isto afecta Á cantidade de pasto dispoñible no seguinte pasto. Noutras palabras: os residuos xogan un papel clave no crecemento global dos pastos. Asegurar que os residuos post-pastoreo son xestionados de forma consistente dentro dun rango moi alto (3’5-4’5 cm de altura comprimida) permitirá ás plantas captar tanta enerxía solar como lles sexa posible e convertela en alimento para as vacas.

Minimizar a cantidade de folla vella que queda tralo pasto conducirá a un mellor ritmo de crecemento, permitindo que o tamaño e a densidade da cepa se adapten a un réxime de luz consistente despois de cada pasto. Isto minimiza o “atraso” na acumulación de folla verde nova. Cando se conseguen residuos consistentes, aproximadamente o 40% do rendemento final total provén da primeira, segunda e terceira follas producidas. Permitir que a luz chegue ao fondo estimula a produción de novos rebrotes. Isto mantén a alta densidade da cepa, o que permite que o pasto se recupere rápidamente despois do pastoreo.

Consideracións do sistema

Na granxa, a aplicación dos principios de crecemento de pasto complícanse coa necesidade de equilibrar os requerimentos dos animais e a oferta de suplementos (sempre que as condicións o requiran) durante todo o ano. Hai momentos nos que os agricultores necesitan dobrar “as regras” do pasto para mellorar os resultados globais do sistema. A consideración destas desviacións permite mellorar a toma de decisións.

A transferencia do pasto no outono-inverno para alimentar o rebaño de leite a principios da primavera é un obxectivo común da xestión do pastoreo a finais do outono-inverno (estado de vacas secas, comendo pasto de inverno como centeos, triticales, nabos, verzas ou remolachas) é transferir o pasto do outono-inverno a principios da primavera, para lograr as cubertas de pasto necesarias no parto e cumprir os requisitos de pasto das vacas post parto.

Isto conséguese alongando a rotación no outono e no inverno, máis alá do tempo que se tardan en cultivar tres novas follas. Aínda que isto producirá algunha morte en folla, a alimentación pódese transferir desde un período de demanda relativamente baixa a un período de alta demanda de suplemento de ensilado do sobrante da primavera se é o caso.

En primavera é clave xestionar os excedentes e a calidade dos pastos durante a temporada, pois as taxas de crecemento dos pastos a miúdo superan a demanda das vacas, dando como resultado períodos de excedente de pasto temporal que, se non están ben xestionados, producirán unha calidade de pasto reducida e, posteriormente, un rendemento animal inferior.

A eliminación de excedentes de pasto (ensilado) pode reducir os intervalos de pasto, dando lugar a pastar algúns pastos antes da etapa de 2½ e 3 follas. Se a recolección de excedentes non é a desexable, os curtos intervalos de pasto poden reducir o crecemento do pasto. (encanado, espigado da herba, e follas mortas)

Xestionar a cuberta do pasto

Hai que xestionar o rendemento (importantísima a medición dos crecementos diarios da herba: sen medir non podemos contabilizar e sen contabilizar non podemos xestionar) previo ao pastoreo para optimizar o aproveitamento do pasto e o rendemento dos animais, á vez que se poden conseguir os residuos óptimos.

O alcance recomendado é de 2600-3200 kg de materia seca / ha para as vacas leiteiras en período de lactación. Durante os períodos de rápido crecemento e en pastos estimulados con nitróxeno, pode ser necesario o pastoreo entre as etapas de 2-2½ follas para alcanzar os obxectivos de cobertura previa ao pastoreo.

Ryegrass como alimento para a vaca leiteira

O rendemento óptimo nos sistemas baseados en pastos require unha xestión especializada do pastoreo. Aquí, centrámonos no valor nutritivo de pastos dominantes de alta calidade e no impacto de adherirse a unha boa xestión do pastoreo no rendemento dos animais.

As vacas leiteiras son ruminantes, con catro compartimentos estomacais (rume, retículo, omasum e abomasum) que evolucionaron ata prosperar nas forraxes. A configuración anatómica do sistema dixestivo, combinada co proceso de ruminación, fai que o ruminante sexa moi eficiente para extraer enerxía das forraxes. De feito, os ruminantes son quen de recuperar máis nutrientes das forraxes que calquera outro herbívoro dun tamaño similar. Para conseguilo, formaron “asociacións” con microorganismos no rume. Os microorganismos son principalmente bacterias, pero tamén inclúen protozoos, fungos e arqueas. Xuntos dixiren a forraxe comida pola vaca. O rume dunha vaca conten uns 100 kg de forraxe e hai aproximadamente 10.000 millóns de bacterias en cada mililitro de líquido de rumen. Así, cando se alimenta a vaca leiteira, son os microorganismos do rumen os que se están alimentando máis que a propia vaca.

Moitas das recomendacións nutricionais proporcionadas amplamente baséanse en datos derivados de vacas alimentadas cunha ración mixta total (TMR), pero estas non sempre son aplicables ás vacas leiteiras. Isto é debido a que as vacas alimentadas con pasto teñen características únicas. Imos numerar algunhas:

– Carbohidratos: En teoría, a produción de leite maximízase cando azucres e almidóns solubles son do 40% da dieta. Aínda que os pastos de primavera conteñen menos que isto, os carbohidratos estruturais (fibra) de boa calidade, os pastos de folla son altamente dixeribles (85%) e degrádanse relativamente rápido, proporcionando así enerxía similar a azucres e almidóns solubles.

Isto é debido a que os bloques construtivos de todos os hidratos de carbono (azucres e almidóns solubles e fibra) son esencialmente os mesmos (un simple azucre, por exemplo, glicosa), sendo a única diferenza química o tipo de enlace que une as moléculas de azucre. Os microorganismos do rumen son capaces de romper todos estes enlaces; e subministrar ás vacas alimentadas con pastos con azucres ou amidón non mellora a enerxía xerada pola fermentación microbiana, a menos que aumente a cantidade total de enerxía subministrada.

Ademais, as recomendacións de TMR suxiren que a fibra nuetro deterxente debe constituír un 30% da materia seca con fibra efectiva, a fibra máis eficaz para estimular a ruminación e salivación, constituíndo un 20% da materia seca.

Aínda que os pastos de primavera de alta calidade conteñen máis fibra neutro deterxentes que o necesario (40% DM), esta fibra é dixerida facilmente e non limita a inxesta. Ademais, aínda que se estima que a fibra “efectiva” no pasto é relativamente baixa (17-20% DM) en comparación cun TMR, e pode producir un pH inferior ao recomendado, non hai efectos adversos sobre a dixestión ou o crecemento microbiano.

Isto é debido a que unha diminución do pH nas vacas alimentadas con pasto xeralmente é causada por un aumento do ácido acético e non resulta en trastornos.

En comparación, a caída do pH do rumen nunha vaca alimentada por TMR normalmente está asociada a un aumento do ácido láctico que pode ter efectos perxudiciais (acidose do rume). Ademais, proporcionar fibra adicional “eficaz” (é dicir, palla) ás dietas baseadas no pasto non mellora a función de rumen nin a produción de leite. De feito, cando se engadiu a palla a unha dieta baseada en pastos (pasto + 4 kg de farina de millo) a produción de leite e a resposta marxinal ao gran reduciuse.

– Proteína: Os niveis de proteína recomendados para as vacas alimentadas con TMR baséanse nunha dieta que contén arredor dun 16% de proteína bruta, do que o 65% é degradable, mentres que o 35% non se dixeriu no rume. Na meirande parte das veces, o pasto de boa calidade contén máis proteína da que a vaca precisa. Aínda que a proteína no pasto é altamente degradable (80-90%), a velocidade rápida de paso do rumen significa que aínda hai suficiente proteína non dixerida no rume.

Cando a proteína é degradada no rume, o amoníaco é producido e usado polos microorganismos do rume ou transportado a través do sangue ao fígado, onde é convertido en urea. A meirande parte excrétase nos ouriños, pero outra recíclase no rumen e aparece unha pequena cantidade no leite .

Este proceso non é enerxicamente “caro” para a vaca leiteira e as altas inxestións dietéticas de proteína bruta non son prexudiciais para a saúde ou a reprodución en vacas a base de pasto. Como resultado, o pasto de alta calidade cumpre os requisitos proteicos da vaca leiteira

-Lípidos: Estes proporcionan unha fonte de enerxía para a vaca, pero non son utilizados polos microorganismos do rume para o aproveitamento. Unha vaca leiteira ten un baixo requisito de lípidos dietéticos (3-6% DM). De feito, un exceso de lípidos na dieta pode reducir a dixestión de fibras e diminuír a produción de leite. O pasto proporciona unha fonte adecuada.

-Vitaminas: A suplementación de vitaminas rara vez é necesaria nas dietas baseadas en pastos, aínda que debe considerarse suplementar a vaca con vitamina A, D e E no final da lactación (secado) e vaca seca.

– Minerais: Estes son esenciais tanto para os microorganismos do rume como para a vaca. As vacas leiteiras alimentadas con herba a miúdo requiren magnesio antes do parto e durante a primavera. Os requisitos para os suplementos minerais están afectados pola rexión, o tipo de chan, a fase de lactación e a dieta. Normalmente son aplicados un mix de minerais, dependendo da fase na que se atopa a vaca, inxectados na auga de bebida das vacas ou en grandes bloques (100 kg) deixados no prado ou tamén mesturados con melaza e algo de cebada rota (200g) suministrada no comedeiro da sala.

Probablemente este último sexa o mellor sistema, xa que aumentamos o fluxo de entrada na salas rotativas e a baixada máis rápida de leite, o que se traduce nun muxido máis rápido e eficiente.

Isto pon de manifesto o elevado valor nutricional da herba como alimento para as vacas leiteiras: ata o momento, a investigación non demostrou ningunha vantaxe na produción substituíndoa por unha fonte alternativa de pensos.

Por tanto, o pasto na fase de 2½ e 3 follas, dirixir os residuos de pastoreo e maximizar o material das follas futuras de pasto proporcionará grandes cantidades de pasto de boa calidade para a vaca leiteira, proporcionando un bo rendemento durante toda a lactación

Unha visión operativa da xestión do pastoreo

É importante comprender este complexo proceso e identificar criterios clave para a toma de decisións, xa que os procesos diarios de xestión do pastoreo empregados polos gandeiros a nivel de prados (PDK) teñen unha influencia significativa na produtividade e na rendibilidade das explotación.

Proceso da xestión do pastoreo:

-Establecer plan:

Reclutar e ordenar os prados segundo estes criterios: Altura, rendemento previo ao pastoreo, intervalo de pastoreo e etapa da folla.

-Definir o plan:

Revisar a orde dos prados a pastar. Criterios empregados: Clima, rendemento previo ao pastoreo, necesidades de xestión e ase das follas.

-Calcular a demanda de pasto dos animais (kg de DM /animal/e tempo)

-Determinar a asignación da área a pastar. Criterios empregados:

• Pastos necesarios vs dispoñibles
• Lonxitude de rotación
• Suplementos ( si son necesarios)
• Rendemento previo ao pastoreo.

-Vacas no prado e vixiar o pastoreo. Consideramos:

• Comportamento das vacas
• Residuos, torpeza
• Estado do paddock

-Sacar as vacas do prado e revisar os obxectivos de pastoreo. Consideramos:
• Residuos
• Rendemento das vacas
• Estado do prado.

“Se deixamos herba sen comer no prado deixamos cartos irados”

No caso de non cumplirse tomaremos medidas correctivas, considerando:
• Limpeza mecanizada da pradeira
• Suplementos
• Asignación (rendemento de área / pre-pasto)
• Revisar os pasos de control. Algo se fixo mal en algún paso anterior, pola contra agora incidiremos en gastos limpando a pradeira por quedar mal pastada debido á aplicación masiva de suplementos ou ao mal cálculo da herba ofrecida ás vacas. Temos un gasto en limpar pradeira mecánicamente e tamén un gasto en non transformar o remanente en leite.

E lembrar sempre: se deixamos herba sen comer no prado deixamos cartos tirados que non poderemos apañar nin recuperar e iso ademáis incorrerá en gastos adicionais.

Como acadar un correcto equilibrio?

As comparacións do custos totais de produción entre as diferentes granxas indican tamén que, a medida que aumenta a proporción de pasto na dieta e a cantidade de pasto producida por hectárea, o custo total de produción diminúe.

Por exemplo, se aumentamos a cantidade de pasto de 20 a 30 kg de DM (50%) por vaca aumentará a inxesta por vaca en 1,3 kg de DM pero reducirá a súa utilización nun 23%. Isto indica que hai que acadar un equilibrio entre a utilización de pasto e a inxesta individual de materia seca por vaca (DMI). A resposta ao aumento da inxesta de pasto é bastante baixa nos niveis máis altos.

Outras investigacións informan de que a inxesta de pastos aumenta 0,45, 0,23 e 0,12 kg DM por kg de dotación DM dentro dos intervalos de 10-15, 15-20 e 20-25 kg DM (respectivamente) por riba dun resíduo de 5 cm3.

Noutras palabras, o aumento marxinal da DMI redúcese na medida que aumenta a bonificación. A mala utilización de pastos (% utilizada por encima dos 3,5 cm) o que resulta en altos residuos post-pastoreo, suprimirá as taxas de crecemento do pasto no ciclo posterior de crecemento. Tamén reducirá a dixestibilidade dos pastos no próximo pastoreo , repercutindo negativamente no rendemento dos animais.

Para acadar altos niveis de aproveitamento e altas inxestións de enerxía ao longo da tempada deberíanselle ofrecer ás vacas cantidades moderadas de pasto de alta calidade. O aumento da taxa de abastecemento nunha vaca / ha reportouse nunha diminución do rendemento leiteiro por vaca nun 8%, pero nun aumento do 20% na produción de leite por hectárea, o que indica de novo o compromiso do rendemento dos animais para conseguir un rendemento maior por ha. É dicir, menor consumo de materia seca (DMI) por vaca pero maior utilización de pasto por hectárea.

Os residuos de pasto son un indicador clave da utilización de pastos despois de pacer as vacas. A finais da primavera, a herba pasa do crecemento vexetativo ao reprodutivo, dando lugar a algúns cambios importantes nos pastos. O desenvolvemento reprodutivo leva a alongamento do talo e aumenta as proporcións de encanado no futuro pasto, o que pode levar a pequenos aumentos na altura residual posterior ao pastoreo.

Consecuentemente, os residuos de pastoreo aumentarán lixeiramente no verán e as vacas terían que verse obrigadas a comer o talo e folla morta de baixa calidade. A consecución de residuos de pasto obxectivos na primavera reducirá posteriormente a relación de reprodutores vexetativas, minimizando así este aumento de residuos de pasto.

O inverno ofrece a oportunidade de restablecer o nivel dos residuos para a próxima tempada e asegurar que o crecemento das follas se promova na base da herba. Polo tanto, hai pouco espazo para a desviación a través do período crítico de primavera, desde un obxectivo residual de 3,5 cm cun lixeiro aumento no verán ata 4,0 cm e 3,5 cm de novo a finais do outono / inverno.

Aínda que o pasto é valioso e nutritivo, moitas veces engádense fontes complementarias ao sistema. Xeralmente, os suplementos aumentarán a DMI (materia seca inxerida) total. Porén, cando engadimos suplemento deixarase algún pasto no prado. Coñécese como substitución e caracterízase por unha diminución do tempo de pasto de aproximadamente 30 minutos por cada kg de suplemento de materia seca e, en consecuencia, unha diminución do aproveitamento dos pasto que é directamente proporcional á produción de sólidos por hectárea de herba consumida.

A substitución pode ser negativa (pasto malgastado) ou positiva (pastos aforrados). O principal elemento de substitución é a fame de vaca, habitualmente reflectido na cantidade de pastos que quedan (residuais post-pastoreo) cando as vacas saen do prado. Os residuos post-pasto son o principal motor da resposta de sólidos de leite producidos, xa que a medida que os resíduos aumentan a resposta de sólidos de leite aos suplementos diminúe.

O impacto potencial da alimentación de suplementos sobre residuos de pasto, despois de pastoreos consecutivos (rotacións) nun prado onde os residuos non están ben xestionados, ilustra como este incremento é pequeno en cada pastoreo, pero acumulativo sobre eventos de pastoreo consecutivos co futuro do pasto, aumentando e impedindo que a vaca logre o obxectivo residual co paso do tempo.

Polo tanto, o control dos residuos de pastoreo e unha boa toma de decisións operativas son esenciais para garantir unha resposta elevada de sólidos en leite aos suplementos (se son necesarios) e altos niveis de crecemento e calidade posteriores dos pastos.

Lograr os obxectivos

A xestión da etapa das follas e os rendementos pre-pastos require un foco maior a nivel táctico e operativo.

Un proceso eficaz de xestión do pastoreo permitirá tomar as decisións correctas para asegurarse de alcanzar os obxectivos. Isto permitirá establecer a lonxitude de rotación correcta, baseándose na avaliación do estadio das follas, e asegurarase de que os prados pacidos están dentro do intervalo de rendemento desexado antes do pasto.

A figura destaca a importancia de xestionar o rendemento previo ao pastoreo para alcanzar obxectivos residuais e unha alta cantidade de materia seca inxerida. Para acadar 16-18 kg de DMI (materia seca inxerida) por vaca ao chegar aos 3,5 cm de pasto residual o rendemento previo ao pastoreo debe xestionarse entre 2800-3200 kg DM / ha, con tomas máis elevadas, necesitando rendementos pre-pastoreos máis baixos para un obxectivo semellante residual.

A consecución dunha inxesta similar con rendementos excesivos de pastoreo previo require altos residuos de pasto con impacto negativo no crecemento posterior dos pastos e calidade. Na procura dunha maior DMI será necesario equilibrar coa consecución da fase de follas obxectivo para maximizar o crecemento do pasto e optimizar o aproveitamento dos pastos.

Cando a DMI (inxesta de materia seca) sexa inferior (14 kg de DMI), como por exemplo na lactación tardía, pódense pastar rendementos de ata 3800 kg DM / ha ata chegar aos 3,5cm. Isto require unha boa toma de decisións, axudada por paseos semanais en granxas, deixando de pastar prados cando sexa necesario e prestar atención aos residuos posteriores.

O manexo por estadios das follas tamén require a relación descrita. Por exemplo, o pasto fertilizado con nitróxeno terá altos rendementos nos estadios inferiores das follas, requirindo o pasto antes da etapa de tres follas. Tamén é importante considerar a demanda de suplementos (penso ou silo se fora o caso ) da explotación en comparación coa cantidade de pasto cultivado, cun estadio de follas máis avanzado (intervalo de pastoreo máis longo) máis favorable para as explotacións con máis animais por ha.

Conseguir residuos uniformes e consistentes en todos os prados en cada pasto é difícil pero non imposible. Precisa un maior foco no nivel operativo para capturar oportunidades antes, durante e despois de cada evento de pastoreo.

A este reto súmanse os cambios no rendemento previo ao pastoreo e os feitos meteorolóxicos adversos. Durante longos períodos de precipitacións altas, pode ser que os residuos de pasto non sexan alcanzables con residuos máis longos ou racimos de herba restantes, reducindo o crecemento posterior.

Polo tanto, se non se cumpren os residuos de pastoreo e os pastos pasan a ser “irregulares” ten sentido ter que corrixilos. Para isto pódense utilizar medidas como o pastoreo cun rendemento previo ao pastoreo inferior na seguinte rotación, deixar o prado para ensilado, pastar con vacas secas ou con animais de descarte.

Hai unha serie de programas informáticos e software dispoñibles a través de provedores comerciais dirixidos a axudar a tomar decisións sobre os datos de pasto.

Ferramentas prácticas de nos poden axudar:

● A calidade da herba ben manexada é de 10.5-12.5 MJ ME/KG DM ou máis 1.1 ufls

● Requisitos diarios dunha vaca a principio de lactación de 450 kg peso vivo kiwi crros, producindo 2,0 kg sólidos / día e perdendo 0,5 kg por día de peso a 12,0 MJ ME / kg DM inxerida:
– Mantemento 54 MJ ME
– Camiñando en llano (3 km x 2 MJ ME / km) 6
– Sólidos lácteos (2,0kg MS x 80 MJ) 160
– Pérdida de peso (0,50 kg peso vivo x -37 MJ) -19
– Total MJ ME a 11,0 ME 201 ME
-Requisitos reducidos en 5 % como 12,0 ME alimentados = 201 x 95% 191 kg de materia seca (DM)
-kg DM consumido (191 ÷ 12,0 ME) 15,9 kg DM(materia seca requerida vaca
día

● Unha vaca Kiwi crros (450 kg de peso vivo) come de media 16 kg de materia seca de herba pastada e produce 420 kg de sólidos por lactacion

● Unha vaca transforma 10kg de herba a 11ME nun kilo de sólidos de leite

● 420kg de sólidos producidos por unha vaca nun ano equivalen a 4200kg de herba pastada

● Unha ha produce ao ano 17 tn de materia seca de herba ou máis, dependendo das habilidades do empresario ganadero. 17kg de materia seca producida/4200kg de materia seca inxerida por vaca en lactación=4,04 vacas por ha

● 420 kg de sólidos vaca/ano x 4.04 vacas/ha=1696.8 kg de sólidos/ha sen depender de ningún insumo externo, sólo con pasto.

● O coste de 1kg de materia seca de pasto inxerido é de 0.027 dólares neozelandeses, calculando todos os custes menos o silo producido, no caso de facelo

● Unha vaca, entre o que come e rexeita ou desperdicia, consume 17kg de DM(materia seca), o que se traduce nun gasto de 17kg de DM x 0,027$NZD=0.459$ diarios

● Cálculo de pastura previa ao pastoreo: (vacas por ha x inxestión x rotación) + Residuo óptimo = Cuberta previa ao pastoreo Exemplo: (3,0 vacas / ha x 17,5 kg DM / vaca x 22 días) + 1500 kg DM / ha = 2650 kg DM / ha

● Asignación de pasto:

-demanda por vaca kg materia seca inxerida x número de vacas = demanda do lote de vacaspor exemplo. 18 x 200 = 3600 kg DM demanda ese lote diario

-suministro por ha.

Rendemento previo ao pastoreo – residual = kg de materia seca ha, por exemplo. 2800 – 1500 = 1300 kg DM / ha – área requerida: Demanda ÷ oferta = área necesaria, por exemplo. 3600 ÷ 1300 = 2,8 ha / día (Superficie x subministración) ÷ número de vacas = pasto dispoñible / vaca, p. (2,8 x 1300) ÷ 200 = 18 kg DM.

● Asignacion de área:

– M² por vaca a vacas por ha 10.000 ÷ m² / vaca = vacas / ha, por exemplo. 10.000 ÷ 140 = 71 vacas / ha (1ha = 10.000 m²)

-Área que se necesita por lote de vacas: Total de vacas ÷ vacas / ha = área necesaria. Exemplo. 200: 71 = 2,8 ha

– Área do pasto para ser pastado: Área (m²) ÷ Ancho do paddock = lonxitude necesaria para o pasto, exemplo. (2,8 x 10.000 = 28.000 m²) 28.000 ÷ 150 m = 187 m

Referencias:

RESEARCH CENTER TEAGASC IRELAND

DAIRY NEW ZELAND

David Chapman, Sean McCarthy, Cathal Wims, Jane Kay, Chelsea Hirst, Massey University, Danny Donaghy, David Gray and Brennon Wood,