Galego
Jud Heinrichs é un dos investigadores máis prestixiosos a nivel internacional en estudo da alimentación de gando vacún de leite. Profesor na Universidade de Pensilvania, é o co-inventor de Penn State Forage e do TMR Particle Size Separator, dous instrumentos utilizados por moitos nutrólogos e gandeiros en todo o mundo para coñecer o valor estrutural das forraxes dunha maneira sinxela e barata.
Recentemente participou no congreso de ANEMBE en Vigo e nunha xornada organizada por Alltech no Centro de Investigacións Agrarias de Mabegondo (CIAM).
No teu relatorio falaches da importancia do tamaño de partícula no corte do millo e da herba durante o ensilado para que a vaca poida aproveitar ao máximo o valor estrutural da fibra da forraxe para garantir saúde ruminal e incrementar a produción de sólidos no leite, especialmente graxa. Cales serían os tamaños recomendados?
Para o silo o tamaño ideal sería entre un mínimo de 4 e un máximo de 19 mm pois desa forma mellórase tamén moito a mestura da ración, aforrando tamén tempo na execución da mestura. Ademais, a fibra é moito máis efectiva.
Cales serían as claves no manexo das forraxes para aumentar a produción de graxa no leite?
A clave é lograr que a fibra sexa dixestible: baixa lignina e alta dixestibilidade. Debemos centrarnos na dixestibilidade da fibra das forraxes.
Falas dunha proporción de alimentos na ración dun 50% de forraxe e dun 50% de concentrado. Cal sería a proporción ideal, falando de saúde ruminal?
A miña recomendación sería chegar a un 60% da materia seca da ración a partir de forraxe e o ideal ao 65%, e o resto de concentrado. Debería ser o obxectivo da ración. Pero para chegar a esa proporción deberiamos lograr forraxes de moi boa calidade.
En que calidades vos movedes en Estados Unidos en canto a silo de millo e silo de herba?
É moi parecido a aquí: en silo de millo un 30% de materia seca, un 45% de fibra neutro deterxente e unha proteína de entre o 7 e o 8%.
Temos a percepción de que en Estados Unidos a maioría das granxas contan con miles de vacas. Que hai de certo?
A maioría das gandarías de vacún de leite en Estados Unidos son de tipo familiar e non son ese tipo de granxas de miles de vacas. Si é certo que na costa Oeste poden ser máis grandes, pero a maioría das granxas de Estados Unidos localízanse nas rexións do centro e na costa Este e son de tipo familiar, de tamaño pequeno.
É certo que en California ou Arizona hai granxas de miles de vacas, pero a maioría en Estados Unidos son granxas familiares, e son explotacións igualmente competitivas.
Cal é a media de produción de sólidos no leite en Estados Unidos? Está a cambiar tamén o tipo de leite que pide a industria?
Cada vez prodúcese máis leite no mundo e o comercio cada vez é maior. O que pide a industria é leite con cada vez máis graxa e proteína porque é o que realmente ten valor e é o que ten cada vez maior demanda, non mover auga quente dun lugar a outro do planeta, iso sobra.
Que fortalezas e debilidades ves nas gandarías de vacún de leite de Galicia?
As fortalezas é ter boas forraxes e explotacións familiares. As vacas e o millo forraxeiro e o penso son os mesmos que en Estados Unidos. A clave é que os gandeiros participen na cadea de valor, industrializando o seu leite, porque iso dá estabilidade e maiores prezos do leite. Do contrario, son as industrias as que fixan as condicións de canto leite compran, a quen llo compran e a que prezo. Esa é a principal limitación para moitos gandeiros en todo o mundo.
É un paradoxo que mentres que os gandeiros cada vez teñen marxes cada vez reducidas as industrias lácteas logran récords de beneficios.
Así funciona o TMR Particle Size Separator, un sistema sinxelo para coñecer o valor estrutural da fibra das forraxes ou da ración completa
Jud Heinrichs impartiu no Centro de Investigacións Agrarias de Mabegondo (CIAM) unha xornada sobre mellora da calidade do leite a través da alimentación, que finalizou cunha demostración práctica do TMR Particle Size Separator, o separador de partículas do que é coinventor e que permite medir de forma sinxela e barata a calidade estrutural da forraxe.
O separador consiste nun caixón rectangular con 4 reixas no seu interior de distinto calibre, de entre 4 e 19 milímetros, que peneiran a forraxe ou a ración completa separando os compoñentes por tamaño de partícula.
Desta forma estímase a fibra efectiva de calquera ingrediente ou ración completa. O resultado final son 4 moreas con distintos tamaños de partícula, de maior a menor tamaño.
“O obxectivo é que a maior parte da forraxe estea nos montóns 2 e 3, para lograr niveis adecuados de fibra efectiva. Se a maior parte da forraxe está no montón 1, o de maior tamaño, a vaca terá que pasar moito tempo remoendo e baixará a inxesta de materia seca”, explicou Jud Heinrichs.
Os obxectivos aproximados para cada unha das peneiras, para o caso dunha ración total, son:
-Primeira morea (> 19 mm): aquí quedarían as partículas máis groseiras, aquelas que limitan a inxesta. Sobre a ración total, non debería representar máis do 8% do peso do total da mostra expresado en materia tal cal.
-O segundo e o terceiro montón, (entre 4-8 mm) deberían representar entre o 40 e o 70% do peso da mostra.
-No cuarto montón (<4 mm) que se corresponde co alimento máis fino, non debe representar máis do 40% do total. É o amidón da forraxe, que é mellor que estea repartido nas moreas 2 e 3.
Segundo Henrique Prado, representante de Alltech no noroeste peninsular, “o obxectivo é achegar os niveis adecuados de fibra efectiva para asegurar saúde ruminal, sen comprometer os niveis de inxesta e, por tanto, de produción”.
Resultados do peneirado de distintas forraxes:
