¿Como planificar a nutrición do millo forraxeiro para unha produción eficiente?

Un cultivo esixente nunha contorna particular

A Cornixa Cantábrica —que abarca, Asturias, Cantabria, Galicia e o País Vasco caracterízase— e a zona norte de Portugal por un clima oceánico tépedo, con precipitacións abundantes repartidas ao longo do ano e temperaturas moderadas. Esta contorna climática, aínda que favorable para o cultivo de millo, tamén impón desafíos: exceso de humidade en determinadas fases, risco de compactación do chan e dificultade para realizar labores en seco.

En canto aos solos, predominan os perfís acedos, con texturas franco-limosas ou franco-areosas, baixa saturación de bases e unha actividade biolóxica moderada. Estas condicións afectan directamente á dispoñibilidade de nutrientes, especialmente o fósforo e o potasio, e condicionan a eficacia dos fertilizantes.

Cultivar millo forraxeiro nesta contorna require, por tanto, unha estratexia nutricional adaptada, que teña en conta tanto as esixencias fisiolóxicas do cultivo como as singularidades do solo e do clima. Unha boa fertilización non só mellora o rendemento, senón que asegura unha maior calidade do silo, clave para a produción leiteira eficiente, sostible e rendible.

Planificación: análise da terra e ferramentas de decisión

O primeiro paso cara a unha fertilización eficaz é o diagnóstico. Realizar unha análise da terra permite coñecer o nivel de nutrientes dispoñibles, o pH, a materia orgánica e outros parámetros esenciais para decidir a dose e tipo de abonado máis adecuados.

Neste sentido, ferramentas como Ferplan, creada por Delagro, convértense en aliados imprescindibles. Esta plataforma dixital integra os datos da análise de chan cos requirimentos do cultivo e propón un plan nutricional axustado, tanto para o encalado como para a fertilización mineral e orgánica, optimizando cada aplicación.

Ademais, Ferplan permite simular diferentes escenarios, estimar custos, integrar o uso de xurros e asegurar o cumprimento dos condicionantes normativos (zonas vulnerables, limitacións por nitratos etc.)/ etc.). Nun contexto no que a sustentabilidade agronómica e económica é clave, dispoñer desta información permite tomar decisións con base técnica, anticipar problemas e reducir ineficiencias.

Estratexia nutricional por etapas

O millo é especialmente sensible á dispoñibilidade de nutrientes nas fases temperás do cultivo. Por iso, unha nutrición graduada e adaptada ao ciclo fisiolóxico é fundamental para alcanzar o máximo potencial produtivo.

 Antes da sementeira, a aplicación de mellorantes de solos como BLUE LAND axuda a corrixir desequilibrios, mellorar a estrutura e aumentar a capacidade do chan para reter e mineralizar materia orgánica liberando nutrientes. Isto é clave para mellorar a implantación e reducir o estrés hídrico ou mecánico do arranque.

 En sementeira, o abonado de fondo achega os nutrientes esenciais para o arranque do cultivo. Opcións como BLUE STAR, Bisanina Maiz (fórmulas personalizadas) ou YaraMila ACTYVA permiten unha liberación equilibrada de nitróxeno, fósforo e potasio.

 Durante o crecemento vexetativo, a aplicación de nutrición foliar (como YaraVita LAST N, OPTITRAC ou YaraVita Maiz) permite corrixir carencias puntuais e potenciar o desenvolvemento vexetativo en fases críticas como a elongación do talo ou a formación da mazaroca, así como minimizar o impacto negativo da aplicación de herbicidas e insecticidas.

 En coberteira, produtos como YaraVera AMIDAS, con nitróxeno e xofre, aseguran unha subministración sostida de nutrientes en momentos de alta demanda fisiolóxica, mellorando o rendemento final e a calidade do silo.

Mirando cara a unha nutrición sostible

O novo contexto agroalimentario europeo, marcado polo Pacto Verde, a estratexia “Da Granxa á Mesa” e as esixencias de sustentabilidade da industria láctea, está a acelerar unha transición cara a modelos de produción máis eficientes e respectuosos co medio ambiente. A fertilización non é unha excepción.

Neste marco, as explotacións gandeiras están a adoptar:

 Prácticas de labra máis sostibles, como a labra mínima ou a sementeira directa, que reducen a erosión, melloran a estrutura do solo e limitan a liberación de carbono almacenado.

 Fertilizantes de alta tecnoloxía, como os da gama BLUE de Delagro, formulados para aumentar a eficiencia do uso de nutrientes e reducir as perdas por volatilización ou lixiviación. Estes produtos están deseñados para liberar nutrientes de forma gradual segundo as necesidades do cultivo e adaptarse ás condicións do chan, reducindo o impacto ambiental.

 Aplicación de fertilizantes mediante dron, unha técnica cada vez máis estendida en leiras de difícil acceso ou en condicións onde a maquinaria convencional presenta limitacións. Esta tecnoloxía mellora a precisión, reduce o pisoteo do cultivo e permite aplicar só o necesario, onde se necesita.

 Dixitalización e xestión baseada en datos, onde ferramentas como Ferplan cobran aínda máis valor, xa que permiten planificar, executar e xustificar a nutrición do cultivo con criterios agronómicos, ambientais e económicos.

Estas prácticas non só son máis eficientes, senón que cada vez máis son premiadas polas industrias lácteas e certificadoras, que valoran a rastrexabilidade, a redución de emisións e o compromiso ambiental do gandeiro.

Unha nutrición planificada, é producir con seguridade

Na Cornixa Cantábrica, onde o millo para ensilaxe alimenta a milleiros de vacas cada inverno, fertilizar ben non é só unha cuestión técnica: é unha garantía de seguridade alimentaria, de sustentabilidade e de rendibilidade.

Unha estratexia de abonado baseada en diagnóstico, planificación dixital, produtos tecnoloxicamente avanzados e boas prácticas agrícolas permite non só mellorar o rendemento do cultivo, senón tamén responder ás novas esixencias do mercado, coidar o solo e asegurar o futuro da produción gandeira.

Porque, en definitiva, unha boa colleita empeza moito antes de que o millo emerxa da terra. Empeza con cada decisión que tomamos sobre como o nutrimos.