A arte de facer queixo: tempo, tradición e talento

Acompañamos aos traballadores da Queixería Barral durante unha xornada de produción nas súas instalacións de Arzúa

Os pais de Juan Carlos Barral, o xerente actual da Queixería Barral, empezaron a súa andaina leiteira nos anos setenta cunhas poucas vacas. Mais a principios dos  oitenta empezaron a elaborar queixo para vendelo nas feiras quincenais —agora xa desaparecidas— que había en Arzúa. Dende ese momento, comezaron a ter clientes fixos e a facer repartos por toda a comarca.

Pero foi no 1989 cando deron o primeiro gran salto, crearon o xérmolo da gran queixería que é hoxe. Mercaron unha pequena cuba de 300 litros e comezaron a profesionalizar o negocio e as súas previsións de produción. E xa a partires do 1995, cando a industria medraba, empezaron a desenvolverse con soltura na distribución horeca e na gran distribución.

De cinco anos para aquí, incorporaron ao equipo de traballo xente con moita formación técnica para acabar de despegar como negocio próspero. Engadiron un encargado de fabricación, unha directora de calidade e produción e unha directora financeira: <<reformulamos a estrutura empresarial para estar preparados para seguir crecendo>>, explica Juan Carlos Barral.

Ese esforzo de crecemento diverxe en tres liñas principais. Primeiramente, afianzarse máis aínda no mercado galego; seguir ampliando a súa cota no español; e, cando as condicións loxísticas permitan transportar con eficiencia o queixo Tetilla e Arzúa-Ulloa, dar un gran salto a Europa.

Con todo e logo de corenta anos, non perderon esa visión cooperativa do rural. A inmensa maioría dos e das traballadoras de Queixería Barral viven na comarca de Arzúa: <<queremos aportar á comunidade e por iso apostamos por xente con talento da contorna>>. É un xeito consciente de resistencia contra o éxodo rural. Ademais, <<demostramos que no rural hai boa calidade de vida, algo co que a pandemia non fixo outra cousa que darnos a razón>>, conclúe o xerente.

O queixo da nabiza

Nunha das moitas cámaras frigoríficas das instalacións da queixería hai agochadas algunhas pezas dun queixo pouco coñecido a nivel popular, pero admirado polos especialistas do sector. Tradicionalmente, o queixo da nabiza elaborábase nos meses de outubro, novembro e decembro para poder comer ao ano seguinte na época do verán. Trátase dun queixo que é especialmente duro, que require unha maduración mínima de seis meses e que, unha vez curado, incluso cristaliza ao corte.

Debido ás súas condicións de elaboración, concentra moita graxa e moita sal, que son as principais causantes da súa dureza. Habitualmente, comíase nos traballos do verán, xa que, daquela, non había mecanismos moi sofisticados para refrixerar o leite e mantelo cunha mesma calidade durante todo o ano. A día de hoxe, é un queixo que ten un mercado de nicho, pero que destaca entre aqueles que o proban. Contra o que se poda pensar, leva ese curioso nome porque se facía na época de botar as nabizas e así durou ata hoxe.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Solicitamos o seu permiso para obter datos estadísticos da súa navegación nesta esta web, en cumprimiento do Real Decreto-ley 13/2012. Si continúa navegando consideramos que acepta o uso das cookies. OK | Máis información